Zbiór miniatur gitarowych Mirosława Franczaka Poemat semplice, to propozycja repertuarowa skierowana do osób wrażliwych, poszukujących literatury oryginalnej, pisanej w zgodzie z naturą instrumentu i eksponującej jego wspaniałe, unikatowe walory. Narracja i ekspresja muzyczna są w najlepszym znaczeniu spontaniczne i proste w przekazie, a dzięki temu intrygują i przekonują. Odnosi się wrażenie, że autor z niekłamaną szczerością dzieli się z odbiorcą czymś szalenie osobistym i ważnym, a tworzenie jest dla niego wewnętrzną potrzebą, wypadkową bogatego życia wewnętrznego i kontemplacji świata. To wielki walor tej twórczości. Jest ona również wolna od wszechobecnego wpływu tendencyjnie lansowanej muzyki popularnej (najczęściej słabej) i nie wykazuje cech eklektyzmu, co wbrew pozorom nie jest zjawiskiem zbyt częstym. Koneser odkryje powyższe walory tej twórczości bez zbędnego komentarza, „inni” przejdą obok niej obojętnie. To świadome działanie autora, który nie schlebia odbiorcy i dystansuje się od idei masowego upowszechniania i konsumpcji sztuki. Zdecydowanie ważniejsze jest dla niego nawiązanie intelektualnego i emocjonalnego kontaktu ze świadomym i wrażliwym odbiorcą. Obojętność wobec wyjaławiającej komercji i wynikająca z tego wolność tworzenia pozwala również zachować szalenie cenną, moim zdaniem, tradycję tworzenia wartościowej, oryginalnej literatury instrumentu przez praktykujących, wrażliwych i kompetentnych jego znawców. W stosunku do epok wcześniejszych, wieki XX i XXI przyniosły zdecydowaną jej redukcję głównie pod względem ilościowym. Stąd każda aktywność podejmowana na tym polu przyjmowana jest przeze mnie z wielkim szacunkiem i radością. Każda z kompozycji jest rzetelnie i profesjonalnie opracowana pod względem wykonawczym. Charakterystyczną cechą jest wyważona, nie banalna i oczywista (co częste) lub ortodoksyjna i nachalna (co nie rzadkie), lecz dyskretna i trafna podpowiedź realizacji technicznej. Ta cecha opracowania nie powinna dziwić, pamiętajmy, że Mirosław Franczak, to jeden z najwybitniejszych polskich pedagogów.
dr hab. Tomasz Spaliński